Çöken bir efsane : Halkların kardeşliği

Kardeşlik mitini bitiren Kürtler

” Halkların kardeşliği”   sloganı     gerçeklerden    kaçışta   son            sığınaklarıydı.  ABD

Ortadoğu’ya  girdi  ve  Kürtler  dedi  ki  :  “Bizden  bu  kadar.  Kardeş      mardeş      yok.

ABD   gibi  ağabeyim  varken   ne  yapayım   sizin    gibi    birkaç   entel     aydının

kardeşliğini.   Siz      nasılsa    bana   kardeş     kalmak    zorundasınız.      Ben   de   artık      her istediğimi      yaparım.”

Uzun süredir solun önüne konulan bir tez vardır: Halkların kardeşliği. Bu adeta kutsal bir tabu gibi iki cümlede bir tekrarlanır. Her türlü sol politikanın önüne engel olarak çıkan bu iki kelime yıllardır anti-emperyalizm, devrimci örgütlenme ve Türk halkına öncülük etme görevlerinin önüne geçti.

İşin ilginç yanı bugün bu politikayı en soldan savunanlar artık halkların kardeşliğini savunmak adına Türklere, Farslara ve Araplara, yani Ortadoğu’daki gerçek halklara, düşmanlık yapıyorlar.

Kardeşlik miti en başta Kürtlerin işbirlikçi ve bölücü eylemlerini hoş göstermek için bir zırh görevi görmüştü. Bugün görüyoruz ki, bölgede İsrail ile birlikte ABD’nin en yılmaz işbirlikçisi konumuna gelen ve istisnasız tüm Ortadoğu halklarına karşı kurşun sıkan Kürtlerin ağzında artık yeni bir slogan var:

Yaşasın Kürtlerin kardeşliği, yaşasın ABD’nin ağabeyliği…

Kuzey Irak’ı ziyaret eden DTP heyeti ve Ahmet Türk ile Barzani’nin birbirine verdikleri Kürtlerin kardeşliğini artık kimsenin bozamayacağı ve Kürtler arasında çatışma çıkarılamayacağı sözü, bir dönüm noktasını işaret etmektedir.

Kürtler artık sol siyaset maskesini tamamen bırakacaktır. Kürt ırkı temelinde birlik örgütlenmesine gitmektedirler. Yine Emine Ayna DTP dışından aday olanların Kürt sayılmayacağını söyleyerek benzer tavrı pekiştirmiştir.

Şimdi bu sözleri bir Türk’ün söylediğini varsayın. Kesinlikle ırkçılık, şovenizm ve ayrımcılıkla suçlanacak ve üstüne belki de soruşturma yiyecektir. Herkes halkların kardeş olduğu, Kürtlerin ise bir numaralı kardeşimiz olduğu üzerine destanlar düzecektir.

Şu açıkça ortaya konmalıdır. Eğer bir kardeşlik varsa kesinlikle bunu ortadan kaldıran ve ırkçı politikalarla Türk düşmanlığı körükleyen Kürtler olmuştur. Kürtler bunu sadece Türklere değil, Araplara ve Farslara karşı da aynen uygulamıştır.

Kürt ırkçılığı artık gizlenemez bir hâle geldi. Ancak garip enternasyonalizm anlayışı Ortadoğu’da kan dökmek konusunda Yahudi ırkçılığıyla yarışan bu ırkçılığı bile aklayabiliyor: “Ama onlar ezilen ulus. Milliyetçi olmaları mazur görülebilir.”

Nasıl bir ezilmek ki bu her şey mazur… Irak’ta ABD’ye uşaklık, petrol bölgesine el koymak, etnik temizlik, kukla yönetimin başına geçmek, Türkiye, İran ve Suriye’ye karşı teröre yataklık etmek ve daha nicesi… Şu bölgede ABD ve AB emperyalizmine bu denli hizmet eden başka hiçbir topluluk yok! Ama yine de bunlar ezilen ve dolayısıyla halklara ihanet etmeleri mazur görülebilen tek grup sayılabiliyor. Hem de solculuk adına…

Halkların kardeşliğini değil, artık halkların akıllılığını savunuyoruz. Bütün ezilen halklar için aklın yolu birdir. Emperyalizme karşı savaşmak, savaşmak ve savaşmak! Sonuna kadar egemenliğini ve bağımsızlığını korumak… Bu yolda ilerleyenlerin, sahte bir kardeşlik ülküsüne ihtiyacı yoktur. Zaten bir arada yürümektedirler. Emperyalistlerle yürüyenler ise milyon kez tekrar etseler bile kardeşimiz olamazlar. İşbirliği yoluna sapanlarla ve aklını emperyalist propagandaya kurban edenlerle niye kardeş olalım ki? Ezilen ulusların birliği “halkların kardeşliğinden” değil, akıllılığından geçiyor. Yaşasın mazlum milletlerin birliği, yaşasın halkların akıllılığı!

İşçilerin kardeşliğinden
Wilson’un kardeşliğine

İşin ilginç yanı halkların kardeşliği politikası, eskiden dayanak kabul ettiği enternasyonalizm ile bile kendini gizleyemiyor.

Enternasyonalizmin sloganı özetle işçilerin kardeşliğidir. Zaten enternasyonalizm ulus ve halk kavramlarını burjuvazinin uydurduğu üst yapı kurumları olarak dışlar. Avrupalı saf enternasyonalistler Lenin’in ulusların kendi kaderini tayin hakkı ilkesine bile karşı çıkmışlardı.

Rosa Luksemburg’a göre ulusal sorun ve sömürge sorunu diye bir şey olamazdı. Çünkü dünyadaki tek sorun proleter sorunuydu. Tüm dünya işçileri cihan sosyalizmini kurunca zaten ortada ulus veya sömürge diye bir sorun kalmayacaktı.

Enternasyonalizmin bu denli saf hali, Luksemburg 1918’de emperyalizmi ve sömürgeciliği savunan bizzat kendi eski yoldaşları tarafından öldürülünce tarihe karıştı. Lenin’in formülü gerçek hayata biraz daha yakındı: “Tüm dünyanın işçileri ve ezilen ulusları birleşiniz.”

Dünyanın ezilen ulusları birleşti birleşmesine ama Batı işçilerinin ezilen uluslarla değil de; her seferinde kendi burjuvalarıyla sömürgecilik için birleştiği görülünce enternasyonalizmin tam anlamıyla bir ütopya ama halkları uyutan gerici bir ütopya olduğu ortaya çıktı.

Kaldı ki Leninist enternasyonalizm bile ulusların kendi kaderini tayin hakkını savunmakla birlikte emperyalizme hizmet eden gerici ve bölücü hareketlere açıkça karşı çıkıyordu. Ulusal hareketin desteklenmesi için öncelikle bilimsel ve tarihsel ölçütlerle bir ulustan bahsetmek, üstüne üstlük ulusal hareketin emperyalizmi güçlendiren değil zayıflatan bir sömürgecilik karşıtı hareket olması şart koşuluyordu.

Devrimin çıkarı için Ukrayna gibi dört başı mamur bir ulus devletin üstünden bile silindir gibi geçen Lenin’in “halkların kardeşliği” gibi naif, her yere çekilebilecek ve genellikle de en işbirlikçi yöne çekilen bir kavramla uzaktan yakından bir alakası yoktur.

Sol, özellikle Ulusal Sol, ezilen ulusların kardeşliğini savunur. Ancak bu tür bir kardeşlik için bile önce ezilen ulus milliyetçiliğini benimsemek gerekir.

Peki halkların kardeşliği sloganı nereden gelmektedir? Ve ne hikmetse bu sloganı savunanlar neden gerçek ezilenleri değil de hep emperyalizme hizmet eden etnik grupçukları ve diğer gerici toplulukları savunurlar.

Bunun tek nedeni, bu sloganın ağa babasının meşhur ABD emperyalisti Wilson olmasıdır. Wilson bilindiği gibi ezilen ulusların sömürgeciliğe karşı kendi kaderlerini tayin etmeleri tehlikesini görmüş ve meşhur 14 umdesiyle self-determinasyon ilkesini daha doğrusu mandacılık ve emperyalizm temelinde böl-parçala-yönet politikasını ortaya koymuştur.

Tam da bugünkü halkların kardeşliği papağanlarının savunduğu gibi Wilson’un ilkeleri de Türkiye’nin Ermeniler, Kürtler ve Rumlar arasında parçalanmasını savunuyordu. Wilson ilkeleri, self-determinasyon adı altında Türkiye’nin nasıl parçalanacağının reçetesini özenle çıkarırken; ABD, İngiltere ve Fransa’nın sömürgeleri hakkında tek kelime etmez.

Alın size kardeşlik! ABD ağabey, işbirlikçi Kürt, Ermeni ve Rum çeteleri kardeş… Bugün değişen ne var? Bugünkü kardeşlik propagandistlerinin de solla uzaktan yakından alakası yoktur. Vaaz ettikleri kardeşlik, cıvık bir hümanizm ve çarpık bir enternasyonalizm boyasına bürünmüş işbirlikçilik kardeşliğidir, Wilson kardeşliğidir.

Gerçek kardeşliği savunan milliyetçiler, düşmanlık körükleyen enternasyonalistler

Hepsini bir yana bırakalım dünyada ve Ortadoğu’da emperyalizme karşı ciddi bir birliktelik nüvesi oluşmakta. Ahmedinejad ta Latin Amerika’ya gidiyor Chavez’den destek almak için. Suriye ve İran Türkiye’ye PKK’ya karşı birlikte mücadele önerisinde bulunuyor. Irak’taki Türkmenler ve direnen Araplar ortak cephe oluşturmaya çalışıyor.

Emperyalizme karşı direnen pek çok ulusu birleştiren ortak eksen hepsinin ezilen ulus olması ve hepsinin Batı’ya ve işbirlikçilerine karşı milliyetçi bir direniş ortaya koymasıdır.

Çok ilginç bir durum… Enternasyonalist ve halkların kardeşliği çizgisindeki kesim ise istisnasız her direniş mevzisinde liberal tavır alıyor, halklara karşı etnik grupları, bağımsızlığa karşı Batı’yı destekliyor.

Örneğin TÜRKSOLU koşulsuz, kayıtsız ve şartsız bir şekilde ABD’ye karşı vatanını savunan Irak halkının yanında yer aldı. “Dayan Irak Dayan Saddam” sloganı bu tavrı siyasi tarihe not olarak düştü. Ancak liberaller ve liberal “sol”cular bize saldırdı: “Faşist, ırkçı, şoven…” ABD’ye karşı İran’ı destekledik yine aynı suçlamalar.

Düşmanlık yaptıkları sözde TÜRKSOLU ama aslında Ortadoğu’da ABD’ye karşı çıkan hangi ulus varsa onun liderine, ulusların bağımsız yaşama iradesine ve ulus devletlerini koruma hakkına saldırıyorlar.

İşbirlikçiliğin gerekçesi aynı. Hep halkların kardeşliği hep enternasyonalizm… İyi de Arap halk değil mi? Filistin’i halktan saymıyor musunuz? İran’ın bağımsız olma hakkı yok mu? Peki ya Türk? Şu kardeşlerin arasına bir kere de Türk’ü alın. Madem kardeşliği savunuyorsunuz neden Türk’e ait, Türk’e dair her şeye düşmansınız?

Bu soruları yanıtlayamazlar. Sormak da abes aslında… Çünkü onlar Wilson’un solcuları. Türkiye’yi kesip biçen Wilson’a Filipinleri sorduğumuzda yanıt almak ne kadar imkânsızsa; bu Wilsoncu enternasyonalistlere de Kürtlerin işbirlikçiliğini, Ermenilerin katliamlarını, Rumların yayılmacı eylemlerini sormak da o kadar anlamsızdır.

Peki ya Batı Trakya’daki Türkler

Sonunda gelip baktığımızda karşımıza bir “kardeşlik” ve “enternasyonalizm” ucubesi çıktığını görüyoruz.

Geçtiğimiz hafta Yunan Konsoloslukları hedef seçildi. Kırmızı boyalar atıldı. Polis ile karşı karşıya gelindi.

Ama göstericiler Ergenekoncu değildi. Veya çokça ifade edilen tarzda “ırkçı-şoven” de değildi. Yunanistan’da geçtiğimiz haftalarda Aleksis isimli 15 yaşında bir genç polis tarafından öldürüldü. Enternasyonalistlerimiz birden ayağa kalktı. Tüm konsoloslukların önü eylem alanına çevrildi. Pankartlar açıldı: “Aleksis’in hesabı sorulacak.”

Bu nedir şimdi? 15 yaşında bir Yunan gencinin hesabını soracak kadar hassas dayanışma ve demokratlık örneği acaba Balkanlardan Yunan devleti tarafından sürülen, yollarda katledilen yüz binlerce Türk göçmen için gösterilemez mi?

Yoksa aydınlarımız ve demokratlarımız Ermenilerle ve Rumlarla o denli büyük bir dayanışma ve kardeşlik içindeki, kardeşlerinin ellerindeki diğer halkların kanlarını göremiyorlar mı?

Hadi Türk’ü sevmiyorsun. Ermenilerin ve Rumların katlettiği yüz binlerce Türk senin için insandan sayılmıyor. Bu yüzden “halkların kardeşliği” adına Hocalı’da, Kıbrıs’ta, Batı Trakya’da mazlumdan değil zalimden yanasın. Peki ya Ermenilerin baskı altına aldığı Gürcüler, Yunanistan’ın ezdiği Arnavutlar ve Makedonlar?

Azınlık hakları ve self-determinasyon adına dünyadaki en rezil, en pespaye ve en işbirlikçi siyasi grupları ve liderlerini desteklediniz. Nereye ABD ordusu girse, orada direnenden değil işbirlikçiden yana tavır aldınız.

Peki ya Batı Trakya’daki Türkler, Bulgaristan’dakiler ve Kıbrıs’takiler… Onlar da eziliyor. Onların da hakları var. Tek suçları ABD’den yardım dilenmemeleri mi? AB ile kaynaşmamaları mı? Zor günlerde yüzlerini Ankara’ya dönmeleri mi?

Enternasyonalizm: Kuruntudan şizofreniye

Arrighi, “Enternasyonalizmin Kuruntuları” isimli güçlü makalesinde Batı işçi sınıfının ve genel olarak dünya işçilerinin arasında ortak çıkara dayalı bir enternasyonalist dayanışmanın mümkün olmadığını ve bu tür beklentilerin kuruntudan öteye gidemeyeceğini çok etkileyici bir şekilde anlatır.

Gerçekten de Batı işçi sınıfının “sınıf çıkarı”, ezilen ulusların daha fazla sömürülmesine ve sömürgelerden gelen artıkların kendi burjuvalarıyla neşe içinde paylaşılmasına dayanır. Böylelikle enternasyonalizm tarihsel öznesini yitiren kocaman bir ütopyadan öteye geçemez.

Ancak Türkiye gibi emperyalizmin bizzat saldırısı altında olan ezilen dünyada enternasyonalizm, Batıdakinden çok daha vahim bir sömürge hastalığına dönüşmektedir.

Tıpkı Fanon’un sömürge aydınlarında tarif ettiği zihin bozuklukları gibi enternasyonalizm de ilk başta kişinin kendi benliğini ve gerçekliğini reddetmesine, halüsinasyonlar ve kurgular dünyasında kaybolmasına neden olmaktadır.

Öyle ki Seattle’da ayda 5 bin dolar maaş alırken işini kaybeden Amerikan işçisi için üzülen solcu, yanı başında Telafer’de ABD’li askerler ve Kürt işbirlikçiler tarafından havaya uçurulan Türk’ü görmez.

Yine ABD’deki Yahudi için ırkçılık karşıtı mücadele verir, ama İsrail ırkçılığına ve sömürgeciliğine karşı savaşan Filistin halkının lideri Arafat için ağza alınmayacak küfürler ve hakaretler saçar.

Ermeni Vakıflarının, okullarının mallarının derdiyle ağlar, avukat kesilir, Hocalı’da kurşuna dizilen bir yaşındaki çocuğun okuma hakkını aklına getirmez.

Kıbrıs’ta AKEL seçim kazandı diye sevinir. Adada Türkler azınlık kalacak, hakları yenecek, AKEL ve Talat adayı bir ABD üssüne, Helen toprağına çevirecek diye düşünmez.

Altınova’da Kürt ırkçısı kamyonuyla Türk kahvesine dalar, kan döker, can alır; düşman yine de Türk “şovenistleri”dir.

İstanbul’un ortasında Kürt teröristler bomba patlatır. Çoluk çocuk onlarca can alır. Sorumlu “bölgede yıllarca baskı politikası uygulayan Türkler ve Türk devletidir.”

Kısacası aydınımız halkların kanına giren her türlü emperyalist, terörist ve bölücü eylemi savunmanın bir yolunu bulur. Çünkü artık onunla aynı dünyada yaşamıyoruzdur. Gördüğü her gerçeğe gözünü kapatabilir: “Bunlar devlet propagandasıdır. Şovenist Türklerin yalanlarıdır.”

Ama öksüz kalan çocuklara, oğlunu şehit veren annelere, sadece Türk, sadece Arap olduğu için kurşuna dizilen bebelere göre bu yaşananlar hiç de propaganda değil.

Yaşasın halkların akıllılığı

Sözde propaganda düşmanlığı bizzat bu aydınları tek yönlü düşünen, tek yönlü gören ve hep yönlendiren robotlara dönüştürmüş durumdadır. Beyinleri BBC ve CNN tarafından programlanmaktadır. Onlara göre Batı’nın iyi dediği her şey iyidir, kötü dediği her şey kötüdür. Bu yüzden Türk, Arap, Fars ve diğer doğulular hep gaddar ve kirli; Rum, Ermeni, Kürt ve Yahudi hep mazlum ve temizdir. Bunun ötesinde akıl yürütecek bir beyin kalmamıştır.

“Halkların kardeşliği” sloganı gerçeklerden kaçışta son sığınaklarıydı. ABD Ortadoğu’ya girdi ve Kürtler dedi ki: “Bizden bu kadar. Kardeş mardeş yok. ABD gibi ağabeyim varken ne yapayım sizin gibi birkaç entel aydının kardeşliğini. Siz nasılsa bana kardeş kalmak zorundasınız. Ben de artık her istediğimi yaparım.”

Bu noktadan sonra enternasyonalizmin ve “kardeşlik” ideolojisinin etkili olabileceği beyinler açıkça şizofren ve gerçeklik düşmanı bir yapıda olabilir.

Halk kesimleri ise son derece aklıselimdir. Olayları ve gerçekleri çok net görür.

Belki ideoloji üretemez ama ideolojik saplantılara da kapılmaz. Halk, gerçekliği hiçbir ideolojik çerçevede süzmeden algılar. Bu yüzden ortalama halk bilinci kardeşlik masallarına artık karnımız tok diyor.

Halkların kardeşliğini değil, artık halkların akıllılığını savunuyoruz. Bütün ezilen halklar için aklın yolu birdir. Emperyalizme karşı savaşmak, savaşmak ve savaşmak! Sonuna kadar egemenliğini ve bağımsızlığını korumak… Bu yolda ilerleyenlerin, sahte bir kardeşlik ülküsüne ihtiyacı yoktur. Zaten bir arada yürümektedirler. Emperyalistlerle yürüyenler ise milyon kez tekrar etseler bile kardeşimiz olamazlar.

İşbirliği yoluna sapanlarla ve aklını emperyalist propagandaya kurban edenlerle niye kardeş olalım ki?

Ezilen ulusların birliği “halkların kardeşliğinden” değil, akıllılığından geçiyor. Yaşasın mazlum milletlerin birliği, yaşasın halkların akıllılığı!

Ali Özsoy